به همسرم گفتم که من بعضی موقع ها دلم می خواد همین طوری حرف بزنم یعنی چرت و پرت بگم.

ولی تا حالا هیچ چی از حرفامو بهش نگفتم .

دلم می خواد اشک بریزم .

من با هوا حرف می زنم تا درد دلامو  از من دورشون کنه .

اگر چه من باید حرف بزنم یعنی مجبورم که حرف بزنم ولی تا حرف دل گفتن خیلی فاصلست .

به کی بگم حال زارمو که همسرم نفهمه من این همه بدبختم .

البته اگه خودمو فراموش کنم حالم بهتر می شه . ولی خود من همیشه با منه و به توجه من احتیاج داره.

پیشش نشسته بودم هی به خودم تلقین کردم حالم خوبه آخرشم نشد لو رفتم .

ازم پرسید ولی مگه من می تونستم باهاش رو راست حرف بزنم ؟!

من هنوزم نمی فهمم

شاید چون در رویای خودم هستم . شاید چون مثل مُرده می مونم ساکت و بی حرکت .

شاید چون دنیای خودمو ترک گفتم .

من اهل زمین نیستم . جایی در بین مولوکول های هوا مخفی و پراکنده شده ام .

چون نیستم .حضور ندارم .

خودم را صدا می کنم . روح ! کجایی ؟ چرا مثل حلزون در حفره های زیرین خود فرو رفته ای ؛ و نای بیرون آمدن و هوایی تازه کردن نداری ؟

چرا از آدمها می ترسی و از آنها نفرت داری ؟

چرا چشم دیدن دنیا را نداری ؟ چرا از همه چیز بدت می آید ؟

بیا ببین ...

جسمت را تنها گذاشته ای تا دیگران به بهت او بخندند !

دیگران می بینند که جسمت هست اما با آنها ارتباط نمی گیری ! از تو دور می شوند . و نگاههای بی خنده تو را با بی تفاوتی نگاه می کنند و می روند .

تو از آنها خشم داری ولی بر زبان نمی آوری .

من می فهممت حتی اگر خیلی چیزهای دیگر را نفهمم .

چه می کشم من از دست این روزگار

از وقتی من ازدواج کردم دیگه به هیچ کاریم درست و حسابی نتونستم برسم .

این آقای همسر  هم که هوای ما رو اصلا نداره ، یعنی اوایل داشت بعد کم کم یادش رفت .

دیگه هیچی ازم نمی پرسه . نمی دونم چرا کارای من براش مهم نیست .

یا شاید خودم براش مهم نیستم .

بی پول شدم .

همسر نمی ذاره برم سر کار

من به منبع در آمد مخفیانه نیاز دارم .

یواشکی می خوام خرج کنم .

جاهایی که خودم دوست دارم به کسی نمی خوام بگم .